A miña paleta de cores
Voces altas e ben baixiñas
Aquelas como Alizarina Carmesí que mesturan con sutilidade, intervindo suavemente
E aquelas como Ftalo Azul que prestan forza, cambio maior
Claro e oscuro, sintético ou máis da terra
A cada pigmento a súa personalidade
Chegar a coñecelos cada un
E a súa interacción cos demais
Como secan, como os empregar
Ese o reto do papel
Aquela mañá o dia comezou ben distinto
Era un luns festivo, a lúa chea
Sentíase ambiente polo ar
Mentres camiñaba pola nosa rúa
Botei unha olhada na calella
De pe contra o muro, había un rapaz
Tiña a cabeza para abaixo, durmia verticalmente
Cara á tenda TKMaxx pasaron silenciosamente dous coches da Policia
Ao achegarme logo a ponte baixa
Encontrei a animación da noite
Os pándegos que animaban a festa, ou quizáis voltaban á casa
O meu vello sitio preferido é debaixo dunha lámpada
Arránxeime, e sentín o compás dunha música asiática
Viña dun coche aparcado moi perto
Pasou por diante un ciclista indo á quenda
‘Pintas? Hora de durmir’
Mesmo o canto dos aves soaba forzado, grullido
O meu debuxo estaba torcido, pero persistín
Múltiples tonalidades, ducias de pinceis
Utilízoos, e logo cambio con cada cor
Tiña comezado o segundo cadro
O azul claro para o amencer
Cando se apagaron as lámpadas – game over
Era a hora de voltar, xa se foi o punto focal para hoxe
Bebín un trago de té do frasco
Esquecín mirar o horario da tenda que ía pintando
Camiñando cansadiño na rúa de Beckhampton
Vin unha figura inclinada diante de min, á procura de colillas
Na esquina pasou un tipo corplulento cara ao ximnasio
A súa rutina das 5 da mañá,
E unha cervexa para o hóspede do hotel veciño
Á casa fun eu, canso pero satisfeito.
Co vento acabouse o xogo ese sábado pola noite
A paleta que se levanta pola beira
Agarro ao cadro contra o cabalete
A equipaxe lixeira, móvese facilmente
Dez minutiños para botar as primeiras pinceladas
E logo a volta ao estudio
A lavar os pinceis, a preparar outras sesións
Outro dia será
Como é que un edificio común e funcional se convirte en curiosidade e suxeito de fotógrafos, pintores, xornalistas e mil conversacións no momento da súa destrucción? Coma se fose velada de cadáver, cada quen ven presentar os sus respectos, animados polo cambio de ambiente. Despois, cando chegan os guindastres e maquinaria para crebar andares, sentimos aquel poder inmenso remodelando a paisaxe.
No Reino Unido de hoxe, estamos moi afortunadamente acostumados á paz, á continuidade, e somos moi respetuosos coa nosa historia. Polo tanto, a destrucción dun edificio séntese antinatural, porque demostra, de maneira tan brutal, que as cousas non sempre perduran. Recordaríanos, quizais, a nosa propia mortalidade? E onde irá tanto betón agora? Por moi feo que sexa, cada edificio é unha fonte de memorias, un punto de referencia na vidia cotiá. Quen sabe qué dramas aconteceron aí dentro no pasado, naqueles lugares de traballo e de encontro, nas salas de espera que xa non están. Nalgún tempo teremos outro edificio no seu lugar, outra cara máis aceptable para unha cidade renovada.
Foi unha muller saíndo da estación de autobuses de Swindon quen me preguntara por que pintaba fóra de noite. Despois dun cacho, respondínlle que me gustaban os contrastes de luz nestas horas, entre o amarelo e laranxa dos farois, e o negro máis oscuro do ceu. Máis tarde aínda, andaba pensando nas dificultades de traballar así, ca miña lámpada de mineiro na cabeza e o carriño de compras para levar o cabalete e outros materiais á casa. Hai pouca xente que pinta de noite, con razón, co inconvinte que é. Nembargantes, de vez en cando, poden emerxer algunhas ideas origixinais nesta liña de traballo, por iso sigo con ela cando podo. Agora que chega o inverno e a escuridade pecha o dia máis cedo, Swindon enchese de oportunidades pintorescas, cando a luz artificial de farois e tendas redefine a paisaxe de rúas e tellados tradicionais. Compre saír e tentar traducilo na pintura.
“Non é cuestión de rematar unha pintura, senón de levala ata un estado de resolución satisfactorio”. Así o enunciara o sr. Jones, o noso profesor de arte nunha sesión de crítica semanal no instituto. Lémbrome daquela frase agora cando miro uns catro lenzos que teño colgados no obradoiro diante de min. Levo meses traballando neles, hora tras hora, medindo a progresión das cores e tonalidade con cada marco. É tanto un esforzo de paciencia como de habilidade, tendo en conta os dias de repouso (secado) despois de cada aplicación de óleo. Fago, deixo, volvo e engado. Ao abrir a porta do obradoiro pola mañá, miro as imaxes cun ollo fresco e préguntome de novo como están hoxe. As veces é obvio cal será o meu paso seguinte do dia. Noutras ocasións non dou, e hei deixalas máis tempo para reflexionar. Levo cometidos moitos erros por causa de impaciencia, e agora vou máis amodo. Penso na esencia dunha pintura e se me detén por interese ou emoción. A cada imaxe o seu poder visual.
Din que hai dúas partes do cerebro; unha máis lóxica que me axudará a navigar polo metro de Londres e chegar a San Pancras intacto, e outra que sería fonte de posibilidades creativas. Non sei virar facilmente entre as dúas, e tampouco creo que sexan totalmente exclusivas.
Porén, cónstame que cando me empezo a concentrar nun debuxo ou nunha pintura, a miña mente desfaise de todo o demais. Penso, pero non penso igual cando fago traballo artístico. Levo comigo un libriño de bosquexos sempre que me desprazo en tren. Así, cada viaxe convértese nunha oportunidade de ouro para observar e interpretar os escenarios que me rodean a diario. Tan absorbente é a tarefa que en varias ocasións esquecín e perdín obxetos importantes en tránsito: un bo sombreiro, luvas, paraugas (dúas e caras), e ata o meu carné de abono para o tren. Molesta moito pero agora me conformo co feito.
O tempo pasa, pero o tempo tampouco pasa igual cando me centro nun suxeito de debuxo. O menor movemento de luz nun recuncho, ou un xesto de aspiración do pasaxeiro de enfronte vólvense máis aparentes, máis esenciais ao momento presente.